Hayo in restauratie

(17 juni - 5 juli) Het idee. Ik sta er mee op. Ik  ga er mee naar bed. Tijdens het autorijden denk ik er aan. Tijdens een overleg dwalen mijn gedachten af. In de supermarkt loop ik drie gangpaden verder voordat mijn hersens tijd hebben om me eraan te herinneren dat ik  iets moest hebben uit het schap  vier gangpaden geleden. Luisterend naar opzwepende muziek op een festival denk ik er continu aan.  Tijdens het zwemmen, tijdens het fietsen, koken, eten, werken en al die andere dingen die ik  op een dag doe denk ik er aan. Het gaat door tot ik  er doodziek van wordt.  Er vanaf wil. Laat de behandeling morgen beginnen. Of liever toch niet.

(2 juni-16 juni) “Op de scan is te zien dat het lymfoom in uw lymfeklieren is onderdrukt. Helaas is het vlekje in de buik nog wel te zien. Het positieve nieuws is dat de vlek niet is gegroeid.”

(8 mei- 5 juni )“Op de scan is te zien dat bijna al uw lymfeklieren weer normaal van omvang zijn en dat het lymfoom daarin is onderdrukt,” zegt mijn hematoloog, mevrouw Y, ernstig, “Alleen twee klieren in uw lies vertonen wel activiteit. Daarnaast zien we op de scan een nieuw vlekje. In uw onderbuik.”

(24 april - 7 mei 2023) Het is maandagmorgen 24 april 2023. Met tegenzin stap ik uit bed. Kleed me aan. Pak mijn tas met ziekenhuis uitrusting voor de komende drie dagen. Beneden wachten pillen en het vermoedelijk  laatste ontbijt van de komende dagen. Vandaag start de laatste kuur. Het einde van het eerste deel van de behandeling.  Niet aan denken. Na deel een komt deel twee. Shit toch weer aan gedacht.

(19-20 april 2023)  Vergeten. Een mens is er goed in. Dan bedoel ik niet de boodschap die je echt had moeten kopen in de supermarkt. Het gaat mij om het vergeten van ervaringen,  vervelende ervaringen, zoals bijvoorbeeld pijn. Op het moment van de ervaring gaan we door de grond. Een paar weken later weten we nog wel dat het vreselijke pijn deed, maar het gevoel zelf kunnen we al niet meer oproepen. Naarmate er meer tijd verstrijkt, hoe vager de herinnering. Totdat je het opnieuw ervaart, bijvoorbeeld bij een volgende geboorte. Ik herinner me een vrouw die tijdens een extra pijnlijke wee tijdens de bevalling van haar derde kind uitriep: “Nou weet ik weer precies waarom ik nooit meer zwanger wilde worden.”  Helaas. Die herinnering kwam iets te laat. 

(30 maart- 19 april) Even iets anders dan medisch geleuter. Naar aanleiding van dit blog maakte mijn vrouw de opmerking dat ik haar niet alles vertel. Ze las namelijk een keer  in het blog iets dat ik haar niet had verteld. Het leidde bij mij tot de vraag: wie vertelt zijn partner eigenlijk wel alles? Volgens mij niemand.

(15-28 maart 2023) De wekker op woensdagochtend (15 maart) gaat om zeven uur. Ingrid moet werken. Ik kan alleen maar denken aan het gegeven dat ik me zo voor het eerst van leven zelf moet gaan injecteren. Met Nivestim, een formulering met een groeihormoon. Het moet mijn stamcellen uit het beenmerg mobiliseren naar het bloed.

(9-15 maart): Nu de dood in mijn lichaam meereist, moet ik natuurlijk heel bewust leven. Iedere dag, elke minuut besteden aan dingen die ik echt wil doen. Mijn bucket list actualiseren en snel gaan afwerken voor het te laat is. Alle dingen gaan doen die ik nog per se in het leven wil persen. Je werk uit je handen laten vallen en het vliegtuig pakken naar een tropisch wit strand of de laatste hype, het noorderlicht.

Ik lig in bed. Het is donderdag 2 maart. De radio schalt het nieuws van twaalf  uur de kamer in. Op deze dag is een nieuwe kuur gepland, nummer vier van zes. Daarvoor moest ik mij om tien uur in het ziekenhuis melden. Voor een opname van drie,  misschien zelfs vier, dagen. Zoveel tijd is er nodig om alle immunotherapie en chemomiddelen in mijn bloed te laten lopen. Mijn bed zou nu dan ook een ziekenhuisbed moeten zijn. Is het niet. HIep hoi.

(18 januari -31 januari) De nacht van woensdag op donderdag slaap ik onrustig. De stoelgang is nog steeds niet op gang. Ondanks inmiddels best wel veel bekers niet erg smakelijk Movicolon. Het maakt dat mijn hersenen aan de gang gaan met het schetsen van angstige beelden van klysma’s. In de dromen komen verpleegkundigen met grote handschoenen voor Ze zijn in de weer met  meterslange,  dikke  rode rubberslangen en emmers vol vocht. Regelmatig schrik ik wakker. Waarna weer een volgende ronde volgt.  Bij weer wat nachtelijk vocht wegbrengen pers ik nog maar eens extra goed. Geen resultaat.