14-8-2023 Schrijven kost energie en vergt tijd. Tijd heb ik op het moment in overvloed, energie is een heel ander verhaal: Het wordt langzaam ietsje beter maar het is nog erg minimaal. Daarom een korte update die op termijn zal worden vervangen door een uitgebreidere beschrijving. Er valt genoeg over te schrijven, wees daarvan verzekerd.
Van 18 juli tot 6 augustus lag ik in het ziekenhuis in Z. De eerste week kreeg ik zes dagen lang elke dag verschillende chemokuren. Tot mijn verbazing werd ik er niet direct misselijk of beroerd van. De hele week heb ik gewoon gegeten en me redelijk 'normaal gevoeld'. Op de zevende dag kreeg ik per infuus twee zakjes stamcellen. Deze waren ets van twee maanden geleden bij mij geoogst en verdeeld over een totaal van vijf zakjes.
Hierna begon de ellende. Of het nu lag aan het oplosmiddel van de stamcellen (DSMO) of aan de nawerking van de chemokuren, de dag na de stamceltransfusie werd ik steeds misselijker en beroerder. Mijn eetlust was totaal verdwenen en wat ik met tegenzin at kwam meestal langs dezelfde weg weer naar buiten. Dit resulteerde in het aanbrengen van een maagsonde en het starten met sondevoeding op 31 juli. Een succes is dat nooit geworden. Maar ik kreeg in ieder geval iets van calorieën binnen. Heftige diarree zorgde er wel voor dat er ook weer veel het lichaam uitstroomde.
Door de chemo verloor ik in de tweede week in het ziekenhuis ook al mijn haar. Gelukkig bleef er nog wel wat wenkbrauwhaartjes en wimpers zitten. Maar verder is mijn lichaam een kale boel.
Ondertussen was door de chemo mijn beenmerg doodgemaakt, met als gevolg dat mijn lichaam geen rode bloedcellen, bloedplaatjes en witte bloedlichaampjes meer produceerde. De getransfuseerde stamcellen moesten daarvoor eerst nieuw beenmerg gaan vormen. Op drie augustus was aan mijn bloedbeeld te zien dat de stamcellen erg actief waren geweest en er een soort nieuw beenmerg was begonnen met het aanmaken van bloedcellen. Dit was de eerste voorwaarde voor ontslag uit het ziekenhuis. Even kreeg ik hoop. Helaas moest ik toch nog daagjes blijven omdat de mineralen in het bloed (Natrium, Fosfaat en vooral Kalium, zogenoemde elektrolyten() door de diarree etcetera verre van gezond waren. Via hoge doseringen is dit in een paar dagen bijgespijkerd, zodat ik op zondag 6 augustus rond het middaguur met een stapeltje medicijnen onder de arm het ziekenhuis mocht verlaten om verder thuis te herstellen.
Het verder herstel thuis is zeer nodig. Een trap oplopen was/is een bovenmenselijke inspanning. Gewoon wandelen was te doen voor ongeveer honderd meter.
In de afgelopen week heb ik het wandelen weer iets uitgebreid door elke dag een stukje verder te gaan. Gisteren, zondag 13 augustus, heb ik al weer een boswandeling gemaakt van drie kilometer. Vandaag moet ik daar wel van bijkomen.
Misschien belangrijker is dat ik de afgelopen week langzaam weer min of meer normaal ben gaan eten. Hierdoor is mijn lichaamsgewicht nu al bijna drie dagen stabiel op iets meer dan 93 kg. Volgens de weegschaal van het ziekenhuis tikte ik op 18 juli nog 105 kg aan. Als vermageringskuur is deze behandeling zeker effectief maar beslist niet aan te bevelen. Door de chemo is overigens ook mijn smaak aangetast. Dat helpt niet bij je volstoppen met calorieën, maar met wat zoeken zijn er dingen te vinden die niet helemaal smerig smaken.
Bij de controle in het ziekenhuis afgelopen vrijdag (11 augustus) is met de complimenten aan mijn lichaam vastgesteld dat mijn bloedwaarden (cellen en mineralen) weer 'normaal' zijn. Wat dat betreft is het leed geleden. Nu moet mijn spijsverteringsstelsel nog wat beter herstellen en moeten mijn spieren, energie en conditie nog terugkomen. Werk ik elke dag aan en het gaat stapje voor stapje vooruit.
Reactie plaatsen
Reacties