8 Geen afspraak voor de volgende kuur

Oud en nieuw brengen we met Yara rustig door. ‘s Nachts genieten we van witte wijn met bubbels en heel veel sier vuurwerk dat de straten om ons heen massaal de lucht insturen. De kruitdampen benemen nog net niet de adem. Je zou bijna vergeten dat onze stad een vuurwerkverbod heeft ingesteld. Ik juich burgerlijke ongehoorzaamheid van harte toe. Laat ze de boze geesten maar fijn verjagen. Met wat klein babyspul doen de kinderen van onze buurmannen van harte mee. Boze geestjes rot ook op.

Ik ben de laatste dag van het jaar vooral druk met het vervangen van de dimmer voor het licht boven de tafel in de woonkamer. Valt niet mee want de bouwmarkt heeft bijna geen dimmers meer. Maar een dimmer heeft een uitdruk functie. De laatste van het rek. Samen met tien oliebollen van de kar bij de ingang/uitgang van de bouwmarkt neem ik hem mee naar huis.

Na het vervangen van de dimmer blijkt waar ik geen rekening mee heb gehouden. Ander merk, dus afdekplaatjes passen niet. Terug in de bouwmarkt hebben ze de afdekplaatjes niet op voorraad. Kunnen ze wel bestellen bij een andere afdeling. Alleen niet in de goede kleur. Ik moet crème hebben en ze hebben alleen witte. Op internet had ik al een webwinkel gezien waar ze voor weinig met meer verzendkosten crème-kleurige kunnen opsturen. Ik heb in ieder geval een poging gedaan om het in een fysieke winkel te kopen. Ben niet verbaasd meer dat internet verkopen toenemen. Krijg je zo vanzelf.

Ondertussen heb ik nog geen afspraak voor de volgende kuur of het bloedprikken. Ook nog geen afspraak met de internist die me moet goedkeuren voor het ontvangen van de volgende kuur. Feestdagen en HNS zullen er wel debet aan zijn. Ik bereken dat ik op 9 januari weer aan de beurt zou moeten zijn.

Maandag twee januari geef ik het ziekenhuis de kans om de afspraken alsnog door te geven. Op dinsdag bel ik de afsprakenbalie die me om 14.45 terugbelt. Iets ervoor ga ik met Ingrid wandelen in de bossen vlakbij ons huis. Ik ga ervan uit dat het voor de telefoon niet veel uitmaakt. Misser.  Om de een of andere reden krijgen ze geen contact met mijn telefoon. Ik krijg wel een melding van een gemiste oproep. Zal er tussen de bomen toch minder bereik zijn of zo.

Net voor twee uur zijn we weer thuis. Direct bel ik het spreekuur van de oncologisch verpleegkundige en leg hem het ontbreken van de afspraken uit.

“He wat vreemd,”zegt de verpleegkundige al op verontschuldigende toon, “In het systeem kan ik de afspraken ook niet vinden. Ze zouden er toch wel al moeten zijn. Heeft u niets mee gekregen aan het einde van de vorige kuur?”

“ Nee,” antwoord op licht bozige toon,” Toen heb ik alleen wat informatie meegekregen. Iets over mantelzorg en iets over het bloedprikken. Dat afspraken daar niet meer nodig zijn. Geen afspraken, Anders zou ik niet bellen nu.”

‘ Mijn diepste verontschuldigen meneer,” zegt de verpleegkundige,” het is bij ons fout gegaan. We hadden de afspraken allang moeten inplannen en dat is niet gebeurd. Nogmaals, sorry, het had zo niet moeten gaan.”

Aan de andere kant van de telefoon hoor ik hem paniekerig snel handelingen in HNS invoeren.

“ De afspraak voor de volgende kuur kan ik nu meteen inplannen,” gaat hij ietwat gehaast verder,” Maandag 9 januari kunt u zich daarvoor op de 8e verdieping om half tien melden, routenummer ccc. De afspraak met de internist moet ik even overleggen. Het kan zijn dat u vrijdag een afspraak krijgt bij mevrouw V.  Zij is ook hematoloog en werkt nauw samen met uw behandelende arts. Vanwege de korte termijn kan het ook zijn dat het bij onze physisian in residence wordt, mevrouw W. Zij is volledig gekwalificeerd hiervoor. Daarvoor wordt u nog teruggebeld. Nogmaals mijn diepe verontschuldigingen, dit had zo niet moeten gaan.”

Een kwartier later wordt ik nog gebeld door het secretariaat omdat ze me kort daarvoor niet hadden kunnen bereiken. Sommige dingen gaan gelukkig goed constateer ik in gedachten. Ik leg uit dat ik net de oncologisch verpleegkundige heb gesproken. De medewerkster geeft aan dat dat een goede actie was. Ook zij verontschuldigd zich voor het ontbreken van de afspraken.

“Het is heel vervelend,” zegt met schaamte in haar stem, “Heel vervelend dit allemaal. De dokter was vergeten de eerste kuur in HNS te schrijven. Daardoor zijn de afspraken niet gemaakt. Met uw vragen kunt u voortaan het beste direct met de oncologisch verpleegkundige bellen. Die kan het het beste afhandelen.”

Ik vraag voor de zekerheid of er al iets bekend is van de controle afspraak bij de internist, maar helaas dat is te snel. Zij kan er nog niets over vinden in HNS.

Woensdagmidag bel ik weer met het spreekuur van de oncologisch verpleegkundige. Nu neemt een vrouw de telefoon op

“Gisteren heb ik gebeld over het ontbreken van een controle afspraak voor de volgende kuur deze week, “ zeg ik tegen de vrouw,” Ik zou een afspraak door gebeld krijgen, maar volgens mij is dat nog niet gebeurd.”

“ Dat is heel vervelend, zegt de oncologisch verpleegkundige vriendelijk, “Ik kijk even in uw dossier in het systeem. Mijn excuus die staat er nog niet in. Ik zal hem nu meteen voor u inplannen. Even kijken bij de internist gaat het niet lukken, haar agenda zit overvol. Maar bij de Physician in Residence, mevrouw W,  kunt u donderdagochtend of vrijdagmiddag terecht.”

“Doe maar morgenochtend,” zeg ik met wat verbazing in mijn stem. Gisteren konden ze geen afspraak inplannen en nu opeens wel. Snapt iemand dit nog?

Ondertussen gaat de mevrouw verder met de toelichting op de afspraak.

“Voor de afspraak moet u uw bloed laten prikken. Daar is dankzij HNS geen afspraak meer voor nodig. U kunt zich gewoon een uur voor de afspraak met de arts melden bij de bloedafname.”

“Dan zijn de uitslagen ook snel beschikbaar,” zeg ik vol twijfel in mijn stem of dit in de praktijk gaat werken.

“ Het kan geen kwaad om iets marge te nemen,” antwoord de verpleegkundige, “ maar er is een speciale afspraak dat ze de uitslagen binnen een uur na het bloed afnemen doorgeven. Werkt tot nu toe prima.Tot ziens.”

Na het neerleggen van de telefoon denk ik nog even na. Heel vragen spoken door mijn hoofd. Wat zou er nu gebeurd zijn als ik zelf niet gebeld had? Had ik dan tot sint juttemis zitten wachten op een afspraak?
Wat zouden de  gevolgen zijn als de kuren elkaar niet om de drie weken opvolgen?
Hoe kan het dat de enige verpleegkundige meteen een afspraak met de arts kan inplannen en de andere niet?

Waarom zou een dokter een eerste kuur in HNS moeten invoeren? De afspraak ervoor staat er in. De uitslagen van de controles tijdens de opname staan er in. De toegediende medicijnen staan er in. Wat is de toegevoegde waarde van HNS eigenlijk, even afgezien van problemen veroorzaken voor veel medewerkers en patiënten.

Enfin voor het moment kan ik Ingrid geruststellen. De data zijn nu bekend.

De volgende morgen zit ik in het ziekenhuis tegenover een aantrekkelijk jonge arts. Haar gezicht is gedeeltelijk bedekt door een mondkapje. Ik vermoed er een knap gezicht onder. Het is dat ik getrouwd en oud ben, anders zou ik haar direct mee uit eten vragen. Met enige moeite concentreer ik me op wat ze tegen me zegt.

“Uw leverwaarden zijn prima. De nierwaarden ook. Bloed is ook goed, behalve de witte bloedlichaampjes. die zijn wat gedaald in aantal. Dat hadden we ook verwacht. Dat is een gevolg van de behandeling. U kunt maandag aan de volgende kuur beginnen.” De physician in residence, mevrouw W, kijkt me blijmoedig aan in de veronderstelling dat het wel een opluchting zal zijn.

Tja vind ik het een opluchting. Mijn angstige helft hoopte nog op uitstel. Ze gaat de strijd aan met mijn rationele hersenhelft die zegt hoe eerder hoe beter. Ik blijf met gemengde gevoelen achter.

“ Ik heb nog wat vragen.  Is dit het moment om ze te stellen?

“ Ga uw gang.”

“Is het minder worden van de baardgroei de aankondiging dat mijn haar gaat uitvallen?”

“ Zou kunnen, zegt de arts meelevend,” Tijdens de behandeling in Zwolle zal uw haar in ieder geval uitvallen. Vind u het erg?”

‘ Valt wel mee, ik kaalde toch al behoorlijk.”

“ Anders kunt u een haarstukje laten maken.”

“Voor mij hoeft het niet zo. Hoe zit het trouwens met de kuur komende week. Mij is uitgelegd dat ik een nachtje moet blijven. Om hoe laat kan ik naar verwachting dan weer naar huis?  Bij de voorlichting is gezegd iets van half negen. Klopt dat.”

“Dat lijkt met niet,” zegt de arts vriendelijk terwijl ze in HNS kijkt ,” Ik durf dat niet zo met zekerheid te zeggen. Ze moeten goed spoelen, daar hangt het vanaf. Ergens in de loop van de middag misschien, zeker niet ‘s morgens vroeg.”

Op de fiets terug naar huis hou ik me voor dat ik blij moet zijn. Volgende week kom ik weer een kuur dichter bij weer gezond worden. Ik herhaal nog tig keer. Mijn benen blijven zwaar fietsen.

Het weekend voor de nieuwe kuur boeken we een weekend in Leiden. Oude plaatsen, huisdeuren en straten vol herinneringen. Heerlijk uit eten met Jaap. Wielinga op de Nieuwe Rijn is aan te bevelen, maar van te voren wel eerst even een patatje halen bij Hendo.
Zondag een hernieuwde kennismaking met vrienden die we vijftien jaar niet hebben gesproken. Na een kwartier voelt het als vanouds. Daarna wandelen over het pad door de duinen en strand bij Katwijk waar ik in 1982/83 regelmatig moeite deed even hard te lopen als de anderen uit het kanotrainingsgroepje en er altijd weer in faalde. Ik werd wel iets sneller en mijn conditie nam zeker toe. Voor hardlopen is mijn lichaam niet gemaakt. Zeiden twee atletiektrainers onafhankelijk van elkaar tegen me met een tussenpoos van een jaar of twintig. Ik geloof ze op hun woord. Fietsen op mtb door de bossen van de Veluwe is ook veel leuker. Is mijn lichaam trouwens ook niet op gemaakt. Veel te zwaar voor al die heuvels.

Inmiddels wordt ik iets lichter. Als ik na het douchen mijn haar kam blijven er grote bossen haar in de kam achter. Als ik Ingrid kus zit er nu bijna altijd een of meer haren tussen. Op mijn toetsenbord, hoofdkussen, e reader, ipad, overal haren. Ik lijk wel een hond die in de rui is. Alleen wordt mijn hoofdbedekking steeds dunner. De rest van het lichaamshaar is nog wel intact. Zelfs de drie haren op mijn borst zijn er nog. Nog wel zegt de informatie.